Ostatnio z klasą ósmą przypominamy sobie "Dziady". Zawieśmy zatem na jakiś czas "Pana Tadeusza" (mam trochę rysunków, ale muszę je jeszcze opracować) i przyjrzyjmy się planszy poświęconej dramatowi Mickiewicza.
"Dziady" wileńsko - kowieńskie, czyli II. część dramatu, to utwór posępny i tajemniczy, pełen zjaw, duchów i obrzędowej magii. U jego źródeł jest stary, pogański obyczaj dziadów, obchodzony podobno jeszcze na ziemiach wschodnich, czyli na polskich Kresach, jeszcze za czasów Mickiewicza. Poeta pisze o tym we wstępie do II. części.
W rysunkowej notatce widzimy kaplicę, w której odbywał się obrzęd. Ukazani są też jego uczestnicy - lud wiejski pod przewodnictwem tajemniczego Guślarza. Guślarz przywołuje duchy zmarłych. pojawiają się kolejno trzy rodzaje: duchy lekkie pod postacią aniołków - Józio i Rózia, straszliwy duch Widmo złego pana, a wreszcie duch Zosi, lekkomyslnej i płochej pasterki. Opowiadają one o swoich winach i karze, jaka ich spotkała.
Cały obrzęd dziadów niesie,według Mickiewicza, ważne przesłanie moralne. Poucza, jakich błędów należy w życiu unikac, aby zasłużyć na niebo. W zadziwiający sposób łączą się w "Dziadach" wierzenia pogańskie z prawdami wiary chrześcijańskiej. Zachęcam do przeanalizowania rysunkowej notatki.
